خلاصه داستان :

تويي که از شگرف ترين آسمانها عروج کردی تا بودنت رو، ارزونی تنهاییم کنی...
تویی که من رو از تاریک ترین ژرفاي این دریای همیشه طوفانی، تا حقیقت شیرین نور و گرما بالا آوردی...
و زورق سرگردانی م رو، از اسارت جوش و خروش های سر به هوا نجات دادی...
این روزها اگر بغضی ترک می خوره....اگر غمی جدید زائیده می شه... همه برای توئه...
برای تویی که نمی دونم روزی مي رسه که چشمام رو با ردّ نگاهت، متبرک کنی ؟...
و من چشم انتظار اون لحظه، هر وفت كه بارون بباره، صدات می زنم...
نه با نوای زبانم ...که با نوای دل...چرا که تو درون منی...و دیگه نیازی به آوا و کلام نیست....